ΒΙΒΛΙΟ "ΣΕΤΙΑ ΚΛΟΕΣ"

 Πρόκειται να κυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή σύντομα, το βιβλίο biopic για την εξέχουσα ηρωίδα της Κεντρικής Τριλογίας, Σέτια Κλόες. 

Είναι η εξιστόρηση, από το δικό της πρίσμα, των τελευταίων περιόδων της ζωής της ως τιμημένη αξιωματικός των καταδρομών της Φατρίας της, η πτώση της στον Βάλκραμ και η ζωή της εκεί, ως την διάσωση του Λέφε Τούλμεερ, οκτώ χρόνια μετά. 

Παραθέτω εδώ τμήμα από το κείμενο του προλόγου, καθ'ότι πιστεύω πως εκεί περιγράφονται καλύτερα κάποια πράγματα. 

[...] Το βιβλίο αυτό αρχικά ξεκίνησε ως μια ιστορία Αναμνήσεων -τα λεγόμενα flash-backs- κι ήταν το πρώτο που έγραψα για το Saga. Ορμώμενος από έναν, ας τον πω, "έρωτα" γι’αυτήν την ατίθαση τύπισσα που έπλασε η φαντασία μου, δημιούργησα ένα πρώτο πρόπλασμα των περιπετειών της, κατά την εποχή που ακόμη ήταν η καταδρομέας πιλότος Σέτια Κλόες των Άμεθ, πριν τη γνωρίσει ο αναγνώστης ως την τρομερή "Λούλα" των Βάλκραμ, στην Κεντρική Τριλογία. Το ολοκλήρωσα γρήγορα και δεν το πήρα στα σοβαρά, τότε. Μού άρεσε όμως η ιδέα γενικά, οπότε και προχώρησα στις άλλες ιστορίες: του Λέφε Τούλμεερ, των Ουλ Φέρια και Σόλεσερ Μότκιε σε εκείνη τη θεαματική αθλητική αναμέτρηση, όταν ήταν νέοι. Μετά την τριλογία pre-quel "Φώο Σπόετ", προστέθηκαν κι άλλες δύο Ιστορίες Αναμνήσεων, μια για τον Τόελ Σπόετ, τον πατέρα του μεγάλου εφευρέτη και ουσιαστικό "γεννήτορα" του saga, καθώς και μια για την τύχη του Βάλκραμ, που ξεκινά από το τέλος αυτής της τριλογίας και σταματά σε ένα κομβικό χρονικό σημείο της ζωής του πλανήτη, περίπου οκτακόσιους χρόνους πριν το υποκειμενικό παρόν της Κεντρικής Τριλογίας. Το μεν πρώτο το απέκλεισα ως μη απαραίτητο και με μειωμένο ενδιαφέρον, ως προς τις λεπτομέρειες που αφορούν στο saga. Το δεύτερο, παρ’όλο που μού αρέσει πολύ, δυστυχώς δε θα το εκδόσω ηλεκτρονικά μέχρι το 2025, κι αυτό γιατί θέλω να προστατέψω καίρια στοιχεία δράσης της Τριλογίας Prequel "Φώο Σπόετ", η οποία κυκλοφορεί σε έντυπη μορφή από τις εκδόσεις "Συμπαντικές Διαδρομές".   

Μετά τη συγγραφή και της τριλογίας sequel "Νεμούις", προστέθηκαν άλλες δύο ιστορίες, μια για έναν χαρακτήρα-κλειδί και τον βοηθό του, τον Επιθεωρητή της Αστυνομίας Μμολλ Ννοκκ και τον Υπαρχιφύλακα Χρεμ Φόλλο, κι άλλη μια για την πλοίαρχο Τία Μάρκοες των Άμεθ - άλλη μια ινδαλματική ηρωίδα του saga. Τότε πήρα και την απόφαση να επεκτείνω το "βίο και πολιτεία" της Σέτια Κλόες, ίσως σε μια περίοδο της ζωής μου όπου χρειαζόμουν μια "τόνωση" ρομαντισμού. Έτσι, κράτησα αρχικά το ήδη υπάρχον κείμενο της Ανάμνησης και ξεκίνησα ένα άλλο βιβλίο, από εκεί που τελειώνει αυτή, δηλαδή με την πτώση της στον Βάλκραμ. Αφού το ολοκλήρωσα, έκανα την σκέψη: γιατί όχι ένα biopic βιβλίο; Κι έτσι γεννήθηκε ο τίτλος "Σέτια Κλόες". Εννοείται πως ο κεντρικός ήρωας είναι η Σέτια/Λούλα· μέσα από τα δικά της μάτια περιγράφεται η πορεία της, τους δύο πολύ έντονους όσο και αντιφατικούς χρόνους πριν καταπέσει στον Βάλκραμ, κι από εκεί κι έπειτα, μέχρι την πτώση της ακάτου του Λέφε Τούλμεερ - η οποία καταγράφεται στην Κεντρική Τριλογία. Από τα δικά της μάτια, επίσης, σκιαγραφείται η ζωή στον Βάλκραμ, μια ρουτίνα άγριας επιβίωσης αλλά και ανθρωπιάς, άγριων ενστίκτων αλλά και αρμονίας, βιώνεται όλη η εξέλιξη των χρόνων που έζησε η Σέτια εκεί, ως Λούλα, μέχρι το χρονικό σημείο που καταπέφτει τελικά κι ο Τούλμεερ. Όπως και στις άλλες ιστορίες αναμνήσεων των άλλων κεντρικών χαρακτήρων, έτσι κι εδώ, κατατίθεται ένα άλλο ανάπτυγμα, μιας πτυχής ζωής και δράσης και κουλτούρας των ανθρώπων του saga, που δεν αναλύονται εκτενώς στην Κεντρική Τριλογία. 

Ακόμη, προχώρησα και σε μια άλλη καινοτομία. Συνέδεσα την Κεντρική Τριλογία, την ιστορία "Λέφε Τούλμεερ" και το βιβλίο "Σέτια Κλόες" με τέτοιον τρόπο, ώστε στοιχεία δράσης που αλληλοκαλύπτονται, να παρέχονται ως έμμεση ή αντικειμενική αφήγηση αναμεταξύ των βιβλίων. Έτσι, για παράδειγμα, ένα γεγονός στο οποίο συμμετέχουν ο Λέφε κι η Σέτια, μαζί με τους πειρατές, καλύπτεται από διαφορετικό πρίσμα και με διαφορετικό υποκειμενικό τρόπο, στις τρεις ξεχωριστές μεταξύ τους μυθιστορηματικές ενότητες. Στην Κεντρική Τριλογία, είναι το αντικειμενικό βλέμμα του ουδέτερου εξιστορητή· στην ιστορία του Λέφε Τούλμεερ και στο βιβλίο της Σέτια Κλόες είναι τα δικά τους υποκειμενικά βλέμματα, οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους, που ερμηνεύουν διαφορετικά την ίδια σειρά γεγονότων στα οποία υπήρξαν παρόντες. Τρεις ξεχωριστοί αφηγητές σε συγκεκριμένα κοινά γεγονότα, τα οποία όμως καταλήγουν όλα στη δράση της Κεντρικής Τριλογίας, εφ’όσον ξέρουμε πως αυτή αποτελεί τον κανόνα του saga.    

Παράλληλα, θέλησα να εξερευνήσω ακόμη περισσότερο δύο underground ευθείες: εκείνη της "αμαρτωλής" Σέτια Κλόες κι εκείνη των πειρατών Κρίσταν του Βάλκραμ. Πάντοτε συμπαθούσα τους περιθωριακούς πρωταγωνιστές, που όμως έχουν μια ξεχωριστή ποιότητα, μια συνδυασμένη ευφυία και μια αμόλυντη ψυχή, την οποία μάτωσε η ζωή και μετέτρεψε σε μια τραχιά αποτύπωση συμπερασμάτων και εμπειριών και συμπεριφορών. Όπως και η Σέτια, έτσι και οι Κρίσταν του Βάλκραμ, αποτέλεσαν το πεδίο ανάπτυξης ενός βιβλίου πλούσιου σε συναισθήματα, δράση, σκέψεις, αντιφάσεις, εξελικτική διαδικασία, μα και μια τραγικότητα απέναντι στη ζωή, η οποία πάντοτε κινείται γραμμικά, ακατάπαυστα, αέναα. Όπως και στις τριλογίες, έτσι και στο βιβλίο αυτό -που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μια μικρή τριλογία- παρακολουθούμε την εξέλιξη σε πολλά γραμμικά πλαίσια ταυτόχρονα, αν και πολύ λιγότερα και λιγότερο πολυσχιδή, σε σχέση με εκείνες. 

Για μένα, είναι ένα βιβλίο με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία - σε σημεία πιο πολύ κι από τη γεννεσιουργή κεντρική τριλογία. Η ταύτισή μου με την ηρωίδα και τους απόκληρους πειρατές παραμένει αναλλοίωτη, παρά τα δεκάδες διαβάσματα, διορθώσεις, προσθαφαιρέσεις και αναγκαίες αλλαγές που έχω κάνει στο κείμενο - στοιχεία που, όσο και να είναι, στερούν σταδιακά το συναισθηματικό ενδιαφέρον. Η λεβεντιά και το θάρρος της ζωής εξυμνούνται με επικό τρόπο. Η τιμή και η ανάγκη, η διπλωματία, έννοιες ταυτισμένες με την εξέλιξη του πολιτισμού μας, σ’αυτό το βιβλίο ξαναγυρνούν στις θεμελιώδεις ιστορίες των μύθων της καθ’ημάς αρχαιότητας, όπου οι αξίες συμβάδιζαν πολλές φορές με τη σκοτεινή πλευρά της ψυχής, και οι ευγενείς πράξεις είχαν πάντοτε και μια θολή ερμηνεία, με εξίσου "γκρίζα" ελατήρια. Το τραχύ περιβάλλον του Βάλκραμ, η σκληρή ζωή και οι άνθρωποί του, όλα ευνοούν τη βία, την ωμότητα, τις βαριές εκφράσεις και τις απάνθρωπες εικόνες - γι’αυτό και το σηματάκι του "ακατάλληλου" στο εξώφυλλο. Στο ίδιο πλαίσιο όμως τονίζεται και η εσώτερη αρχοντιά, η πρωτοπόρα σκέψη που θέλει να γίνει ανάγκη, η ζωή που θέλει να ανθίσει, δίπλα ακριβώς στο λημέρι του θανάτου. Εδώ δεν υπάρχει ο καθωσπρεπισμός του πολιτισμού. Εδώ τα πάντα είναι ειλικρινή, ακόμη κι αν πρόκειται για ψέμματα. [...]